Gitmek Zamanı
içimde köprüler yandı kimse bilmedi / aklımdan neler geçti tuttum kendimi
içimde köprüler yandı kimse bilmedi
aklımdan neler geçti tuttum kendimi
koca bir fırtınaydı geç kalmıştı
ne ateşler kaldı bende köprüler tutuşturacak
ne aklım bir görüp bin rüyaya dalacak
çağıran bir deniz kızı gibi yolculuklara
bu şarkı kimden kaldı dudaklarıma?
neden öptü bilmem durduk yere beni
güzel gözlü bu rüzgar, bu açık mavi
kara asfaltı sırtlayıp kaçırmalı buralardan
çıplak çocuklar küsmeden yağan yağmurlara
ve henüz hiç köprü yokken yanmaya
bir çığlık gibi dağılarak gitmeli buralardan
Özgün Ulusoy
İstanbul, Ocak 2002