Gitmek Zamanı

içimde köprüler yandı kimse bilmedi / aklımdan neler geçti tuttum kendimi



içimde köprüler yandı kimse bilmedi

aklımdan neler geçti tuttum kendimi
koca bir fırtınaydı geç kalmıştı
ne ateşler kaldı bende köprüler tutuşturacak

ne aklım bir görüp bin rüyaya dalacak


çağıran bir deniz kızı gibi yolculuklara

bu şarkı kimden kaldı dudaklarıma?
neden öptü bilmem durduk yere beni
güzel gözlü bu rüzgar, bu açık mavi


kara asfaltı sırtlayıp kaçırmalı buralardan
çıplak çocuklar küsmeden yağan yağmurlara
ve henüz hiç köprü yokken yanmaya
bir çığlık gibi dağılarak gitmeli buralardan


Özgün Ulusoy

İstanbul, Ocak 2002

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aşk Olsun Susan Hanım!

Aç Kapıyı Melek, Ben Geldim

Yakamozu Yakalamak