O Şehirler İlk Öpüşlerimizdi

Çekingen bir elekten geçmişi süzüyorduk / Nice şehirler buluyorduk onlar ilk öpüşlerimizdi



Zamanın akıl almaz bir oyunuydun sen

Geçmişi mi getirdin geleceği mi götürdün anlamadım

Zamanın ve hayallerin artığıydım ben

Yılların kasvetli tozuna bulanmıştım


Çekingen bir elekten geçmişi süzüyorduk

Nice şehirler buluyorduk onlar ilk öpüşlerimizdi
Ve nice yağmurlu bakışların tozunu alıyorduk
O şehirler güneşi hiç görmemişti


O gece uyumadı İstanbul
Dünyanın anasını çoktan satmıştık
İçimiz dışımız birbirine dolaşmıştı
Birer “kaybolmuştu buldum” sigarası yakmıştık


Ellerinde oyuncak bir bebek gülüyordu
Kaybolmuş ellerim yolunu ellerinde arıyordu
Ve ürkek bir çocuk yayılmıştı gözlerime
Tekilliğin boğazını sıkıyordu


O gece uyumadı İstanbul
Yaşlı bir adam oldu kabak çekirdeği verdi bize
Bir dost bakışı oldu dokunmadı şehirlerimize
O gece gülüşün adı oldu İstanbul
Kaybolan zamanı yakaladı, sundu ömrümüze


Özgün Ulusoy
İstanbul, Eylül 2002

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aşk Olsun Susan Hanım!

Resim
Yarım saat kaldı. Şunu da halledip kalkayım. Ne halletmesi? Bir öncekini 20 dakikada bitirdiğimi unuttum mu? Geç kalacağım. Hızlıca yapsam? Hemen başlasam? Delirdim herhalde, yine evden koşarak, telaş içinde mi çıkmak istiyorum? Kendime üç beş dakika sakince yürüme fırsatı vermeden, çevreme bakmadan, öylesine uçar gibi mi gitmek istiyorum? Allah allah, sakin sakin yürümekmiş, yürüyeceğim de ne olacak, akşama kadar yürümedim mi, başım göğe mi erdi?
.

Aç Kapıyı Melek, Ben Geldim

Resim
Mart ayında bir gün, bir Cuma günü. Saat öğleden sonra 4:30. Sabah hava sıcaklığı eksi otuz santigrat derece idi, şimdi ısındı biraz, yalnızca eksi on. Ah Ottawa, söyle yetmedi mi artık bu kış?  İşten koşar adım çıkıyorum. Melek otoparkta beni bekliyor. Önce camları kaplamış olan buzu elimdeki uzun saplı plastik spatula ile bir güzel kazıyorum. Eğer dünyanın bu köşesinde yaşamayı hayal ediyorsa oralarda birileri, işte bu gerçeği de hayallerinin bir köşesine dahil etmeli...
.

Yakamozu Yakalamak

Resim
Onu dinlerken kenarları kırışmış gözlerine, kavruk yüzüne dikkatle bakıyorum. Hayatın aslında ne kadar adaletsiz olduğunu, gözlerimizi açtığımız andan itibaren göreceğimiz, duyacağımız, tadacağımız her şeyin, her mutluluğun, her aşkın, her acının sınırlarının aslında nasıl da kesin çizgilerle belirlenmiş olduğunu düşünüyorum. Öyle güçlü çizgiler ki bunlar, üzerlerinden atlayıp öte yana geçmek, başka bir coğrafyadaki başka çizgilerin içine atlayabilmek hiç de kolay değil...
.