İçelim, Ayvalık!

Ömrümün kopan zincirlerinden birer halka atıyorum her defasında cebime. Biriken halkalardan yeni bir zincir yapacak, oturtup karşıma rakı içirecek ve zil zurna sarhoş edeceğim onu, tüm zincirler tükendiğinde. Diğer cebimdeyse, artık birer anı olmuş düşlerim ve düş olmuş anılarım var. Çok eskilerden gelen paslanmış, unutulmuş düşlerim; soğutulmuş anılarım..


Ömrümün kopan zincirlerinden birer halka atıyorum her defasında cebime. Biriken halkalardan yeni bir zincir yapacak, oturtup karşıma rakı içirecek ve zil zurna sarhoş edeceğim onu, tüm zincirler tükendiğinde.


Diğer cebimdeyse, artık birer anı olmuş düşlerim ve düş olmuş anılarım var. Çok eskilerden gelen paslanmış, unutulmuş düşlerim; soğutulmuş anılarım. Örneğin sımsıcak İzmir yazları ve ıpıslak sesleri yıldızlı dalgaların.. Sonra beyaz tenli beyaz elli güzel kız; kulağıma durmadan şiirler fısıldayan ama yine de gözlerime hiç bakmayan.. Uzaklara doğru açılmış bir yelken; var olanı tümden reddedebileceğine inanılan.. Ve daha yüzlercesi.. Yüzlercesi..


Her yeni bir halka atışımda ceketin sol cebine, sağ ceptekilerden biri daha paslanıyor. İşin ilginç yanı, sevgili okuyucu, paslanan düşler külçe gibi ağırlaşıyor! Bir cepte kırık zincirlerden halkalar, bir cepte terk edilmiş düş kanatlı anılar.. Güzel ceketim benim, ha babam sarkıyor..


Bir Ayvalık akşamında oturmuş, denize karşı içiyorum. Cebimdeki halkaları sayıyor, zinciri tamamlamaya ne kaldığını hesaplıyorum. Derken bir balık gibi sıçrayıp denizden, dikiliveriyor sarhoş gözlerimin önünde bir deniz kızı..


Güzel gözlü Mirella..


Öyle bir bendir çal ki bana, şu ceketi belime sarayım, oynayarak varayım sabaha!


Özgün Ulusoy

İstanbul, 18 Şubat 2007

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aşk Olsun Susan Hanım!

Resim
Yarım saat kaldı. Şunu da halledip kalkayım. Ne halletmesi? Bir öncekini 20 dakikada bitirdiğimi unuttum mu? Geç kalacağım. Hızlıca yapsam? Hemen başlasam? Delirdim herhalde, yine evden koşarak, telaş içinde mi çıkmak istiyorum? Kendime üç beş dakika sakince yürüme fırsatı vermeden, çevreme bakmadan, öylesine uçar gibi mi gitmek istiyorum? Allah allah, sakin sakin yürümekmiş, yürüyeceğim de ne olacak, akşama kadar yürümedim mi, başım göğe mi erdi?
.

Aç Kapıyı Melek, Ben Geldim

Resim
Mart ayında bir gün, bir Cuma günü. Saat öğleden sonra 4:30. Sabah hava sıcaklığı eksi otuz santigrat derece idi, şimdi ısındı biraz, yalnızca eksi on. Ah Ottawa, söyle yetmedi mi artık bu kış?  İşten koşar adım çıkıyorum. Melek otoparkta beni bekliyor. Önce camları kaplamış olan buzu elimdeki uzun saplı plastik spatula ile bir güzel kazıyorum. Eğer dünyanın bu köşesinde yaşamayı hayal ediyorsa oralarda birileri, işte bu gerçeği de hayallerinin bir köşesine dahil etmeli...
.

Yakamozu Yakalamak

Resim
Onu dinlerken kenarları kırışmış gözlerine, kavruk yüzüne dikkatle bakıyorum. Hayatın aslında ne kadar adaletsiz olduğunu, gözlerimizi açtığımız andan itibaren göreceğimiz, duyacağımız, tadacağımız her şeyin, her mutluluğun, her aşkın, her acının sınırlarının aslında nasıl da kesin çizgilerle belirlenmiş olduğunu düşünüyorum. Öyle güçlü çizgiler ki bunlar, üzerlerinden atlayıp öte yana geçmek, başka bir coğrafyadaki başka çizgilerin içine atlayabilmek hiç de kolay değil...
.