Yazı - Tura

Atıp atmamakta uzun süre kararsız kaldığım bozuk para, işte şimdi havada.. Tüm çocukluk sorularımın yanıtları ve hatta şairin onuncu kattan boşluğa bıraktığı mısraları.. Oradalar hepsi; parayla birlikte, havadalar. Flütüne aşık olan kızın notaları da orada; bağırıp da duyuramadıklarımın tümü, yani bağırmadan duyurmayı düşlerken yaşlanan çocuk da..



Atıp atmamakta uzun süre kararsız kaldığım bozuk para, işte şimdi havada..


Tüm çocukluk sorularımın yanıtları ve hatta şairin onuncu kattan boşluğa bıraktığı mısraları.. Oradalar hepsi; parayla birlikte, havadalar. Flütüne aşık olan kızın notaları da orada; bağırıp da duyuramadıklarımın tümü, yani bağırmadan duyurmayı düşlerken yaşlanan çocuk da..


Resimler geçi-rili-yor gözümün önünden; renkli, bayağı, bol alkışlı ve pahalı resimler. "Ama bunlar kötü!" diye bağıran çocuğun masalın içine nasıl hapsedildiğini görüyorum. Her gün kıpkırmızı, her gün yeniden utanıyorum.


Hala dönüyor para..

Bir resim çiziyorum aklımdan.


Düşecek.. Gitgide alçalıyor havada..

Resmimdeki kadın, ne kadar da benzemiş alelade bir kadına!


Para değil de sanki, ağır ağır üzerime gelen dev bir gemi..

Karanlık basınca tanıyamıyorum kendimi.


Ya yazı gelecek, ya tura.


Para ve tüm diğerleri düştüğünde ben ya burada olacağım, flüt çalan kızın yanında ya da..


Özgün Ulusoy

İstanbul, 22 Kasım 2007

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aşk Olsun Susan Hanım!

Resim
Yarım saat kaldı. Şunu da halledip kalkayım. Ne halletmesi? Bir öncekini 20 dakikada bitirdiğimi unuttum mu? Geç kalacağım. Hızlıca yapsam? Hemen başlasam? Delirdim herhalde, yine evden koşarak, telaş içinde mi çıkmak istiyorum? Kendime üç beş dakika sakince yürüme fırsatı vermeden, çevreme bakmadan, öylesine uçar gibi mi gitmek istiyorum? Allah allah, sakin sakin yürümekmiş, yürüyeceğim de ne olacak, akşama kadar yürümedim mi, başım göğe mi erdi?
.

Aç Kapıyı Melek, Ben Geldim

Resim
Mart ayında bir gün, bir Cuma günü. Saat öğleden sonra 4:30. Sabah hava sıcaklığı eksi otuz santigrat derece idi, şimdi ısındı biraz, yalnızca eksi on. Ah Ottawa, söyle yetmedi mi artık bu kış?  İşten koşar adım çıkıyorum. Melek otoparkta beni bekliyor. Önce camları kaplamış olan buzu elimdeki uzun saplı plastik spatula ile bir güzel kazıyorum. Eğer dünyanın bu köşesinde yaşamayı hayal ediyorsa oralarda birileri, işte bu gerçeği de hayallerinin bir köşesine dahil etmeli...
.

Yakamozu Yakalamak

Resim
Onu dinlerken kenarları kırışmış gözlerine, kavruk yüzüne dikkatle bakıyorum. Hayatın aslında ne kadar adaletsiz olduğunu, gözlerimizi açtığımız andan itibaren göreceğimiz, duyacağımız, tadacağımız her şeyin, her mutluluğun, her aşkın, her acının sınırlarının aslında nasıl da kesin çizgilerle belirlenmiş olduğunu düşünüyorum. Öyle güçlü çizgiler ki bunlar, üzerlerinden atlayıp öte yana geçmek, başka bir coğrafyadaki başka çizgilerin içine atlayabilmek hiç de kolay değil...
.