Show Must Go On

Ege’den bir rüzgar esiyor; gözlerime dokunuyor, saçlarıma.. İçimde birikip duran sözcükleri aktaramadığımı fark ediyorum. Rüzgar alsın hepsini gitsin istiyorum. O kadar tatlı esiyor ki.. O kadar ılık.. Sözcükleri art arda dizme yetimi kaybettiğimden beri kaçıyorum konuşmaktan. Sözcükler, zaman geçtikçe eskiyorlar sanki...



Ege’den bir rüzgar esiyor; gözlerime dokunuyor, saçlarıma.. İçimde birikip duran sözcükleri aktaramadığımı fark ediyorum. Rüzgar alsın hepsini gitsin istiyorum. O kadar tatlı esiyor ki.. O kadar ılık..


Sözcükleri art arda dizme yetimi kaybettiğimden beri kaçıyorum konuşmaktan. Sözcükler, zaman geçtikçe eskiyorlar sanki. Gözümün önünde eriyorlar, bir bir. Atmak için hırsla elime aldığım taşın aslında bir sünger parçası olduğunu görmek gibi bir şey bu.. Atıyorum, gitmiyor..


Bayağı sözcükler, bayağı düşler var her yanımda. O kadar çoklar ki! Bir şey söylemek istiyorum, bütün ruhumla, bütün bedenimle, bütün varlığımla söyleyeceğim.. Nefes alıyorum, hazırlanıyorum.. Susuyorum.. Sustuğum zaman daha gerçek oluyor, daha temiz, sanki.. Susmadıklarım kirleniyor; sustuklarım daha bir benim gibi..


Rüzgara bir omuz verip esiyorum onunla. Yunan köylerinden sırtladığımız anason kokusu başımızı döndürüyor. Küçük bir kızın elindeki balonu görüyorum, esen rüzgara inat onu nasıl da kavradığını.. Ne güzel şey, diyorum, şu küçük kızla aynı anda dünyada olmak!


Söyleyecek dağlar kadar şey var, susacağım o halde. Sözcüklerimin, ilk anlamlarını zerre kadar aşamayan alelade cümlelere dönüşmelerinden korkuyorum.


Bir gülümseme olsun dudaklarında söylediklerim, söyleyemediklerim..


Zincirin ilk halkası gibi bir şey, işte..


Özgün Ulusoy

24 Haziran 2008, İstanbul

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aşk Olsun Susan Hanım!

Resim
Yarım saat kaldı. Şunu da halledip kalkayım. Ne halletmesi? Bir öncekini 20 dakikada bitirdiğimi unuttum mu? Geç kalacağım. Hızlıca yapsam? Hemen başlasam? Delirdim herhalde, yine evden koşarak, telaş içinde mi çıkmak istiyorum? Kendime üç beş dakika sakince yürüme fırsatı vermeden, çevreme bakmadan, öylesine uçar gibi mi gitmek istiyorum? Allah allah, sakin sakin yürümekmiş, yürüyeceğim de ne olacak, akşama kadar yürümedim mi, başım göğe mi erdi?
.

Aç Kapıyı Melek, Ben Geldim

Resim
Mart ayında bir gün, bir Cuma günü. Saat öğleden sonra 4:30. Sabah hava sıcaklığı eksi otuz santigrat derece idi, şimdi ısındı biraz, yalnızca eksi on. Ah Ottawa, söyle yetmedi mi artık bu kış?  İşten koşar adım çıkıyorum. Melek otoparkta beni bekliyor. Önce camları kaplamış olan buzu elimdeki uzun saplı plastik spatula ile bir güzel kazıyorum. Eğer dünyanın bu köşesinde yaşamayı hayal ediyorsa oralarda birileri, işte bu gerçeği de hayallerinin bir köşesine dahil etmeli...
.

Yakamozu Yakalamak

Resim
Onu dinlerken kenarları kırışmış gözlerine, kavruk yüzüne dikkatle bakıyorum. Hayatın aslında ne kadar adaletsiz olduğunu, gözlerimizi açtığımız andan itibaren göreceğimiz, duyacağımız, tadacağımız her şeyin, her mutluluğun, her aşkın, her acının sınırlarının aslında nasıl da kesin çizgilerle belirlenmiş olduğunu düşünüyorum. Öyle güçlü çizgiler ki bunlar, üzerlerinden atlayıp öte yana geçmek, başka bir coğrafyadaki başka çizgilerin içine atlayabilmek hiç de kolay değil...
.