Kimse fark etmese de ayakta zor duruyorum. Garajİstanbul’da, sağa sola dağılmış, kalabalık denilemeyecek bir izleyici kitlesinin içinde tek başımayım. Yıllardan 2013. Yanılmıyorsam Mayıs. Sahnede Hüsnü Arkan var. Salonda “Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan / Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan” gibi bir takım Tarancı dizeleri yankılanıyor. İnsanın içi acımaz mı? Benim biraz acıyor...

Onu dinlerken kenarları kırışmış gözlerine, kavruk yüzüne dikkatle bakıyorum. Hayatın aslında ne kadar adaletsiz olduğunu, gözlerimizi açtığımız andan itibaren göreceğimiz, duyacağımız, tadacağımız her şeyin, her mutluluğun, her aşkın, her acının sınırlarının aslında nasıl da kesin çizgilerle belirlenmiş olduğunu düşünüyorum. Öyle güçlü çizgiler ki bunlar, üzerlerinden atlayıp öte yana geçmek, başka bir coğrafyadaki başka çizgilerin içine atlayabilmek hiç de kolay değil...